اسلام دین اخلاق به ویژه اخلاق اجتماعی است. از این رو گفته شده که خوشخو به بهشت می رود و بدخو جایی در بهشت ندارد. پیامبر(ص) نیز می فرماید برای اتمام مکارم اخلاقی بر انگیخته شده ام. این بدان معنا است که مومن باید بهترین ها را در اخلاق داشته باشد و در آداب اجتماعی و رفتار با دیگران سر مشق و الگو باشد به طوری که اگر دیگران بر اساس عدالت و حتی احسان و عواطف انسانی عمل می کنند، مومن باید بر اساس مکارم اخلاق و برترین های اخلاقی رفتار کرده و اوج هر نیکی و خوبی را بر گزیند و عمل کند. به این معنا که برترین ها را اخذ نماید چنان که خداوند فرموده است: یاخذ باحسنها(اعراف، آیه 145)

ادب اجتماعی و مکارم اخلاق را باید در برابر پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) بیش تر و بهتر رعایت کنیم. خداوند در آیات قرآنی به برترین ها در ادب با پیامبر(ص) هم چنین نفس آن حضرت یعنی امیرمومنان (ع) و دیگر انوار الهی توجه داده است. خداوند در آیات سوره خحرات و احزاب برخی از این آداب را بیان نموده است.

به عنوان نمونه در آیات نخست سوره تحریم می فرماید مومنان نباید بر پیامبر(ص) پیشدستی کرده و تقدم جویند و هم چنین می فرماید بلند تر از صوت پیامبر(ص) با وی سخن مگویید و با صدای بلند او را صدا نزنید چنان که عادت میان خودتان است. اصولا مومن همان طوری که چشم فروهشته است صدایش نیز فروهشته است. اگر این کار را نکنید تمام کارهای نیک و خوب خودتان را با این کار غلط از میان می برید و احباط می کنید.

هم چنین باید بمانید تا آن حضرت(ع) از خانه خارج شود و پیش از خروج ایشان پشت در خانه اش نروید و ایشان را صدا نزنید.

این ها تنها گوشه ای از آداب معاشرت و ارتباط با پیامبر(ص) است. البته این احکام خاص زمان حضور جسمی ایشان نیست؛ بلکه حکمی است که امروز نیز باید مومنان داشته باشند. مومن وقتی پیامبر(ص) و یا امام زمان هر دوره وعصر خودش را می خواند باید این اصول را مراعات کند. امروز هم نباید هنگام کار داشتن با پیامبر(ص) و امامان(ع) داد بزنیم و با بلندگو گوش خراش یا محمدا! بگوییم و یا علیا! بگوییم. اصولا باید به گونه ای باشیم که گویی در برابر شاه  و سلطانی بزرگ و مقام عالی هستیم. آیا در هنگام حضور در نزد این افراد داد و فریاد می کنیم یا صدای خودمان را بلند می کنیم و با صدای بلند با آنان صحبت می کنیم. اگر می خواهیم در مقام منادی هم باشیم باید رعایت کنیم چه رسد که در مقام مناجات بخواهیم حرف بزنیم.

به نظر می رسد شیوه ای که اکنون در جامعه به ویژه در مناسبت های عمومی و دعاهای جمعی انجام می شود بیرون از ادب باشد. جالب این که وسط مناجات و توسل به اهل بیت(ع) یک دفعه روضه و مصیبت می خوانیم و بر خلاف ادعیه ماثور  و وارده شده تعداد را افزایش یا کاهش می دهیم و حتی سینه زنی و مداحی هم می کنیم. شب های قدر را به خاطر دارید که میان هر قسم دادن به امامی یک مصیبت نامه هم همراه می کنیم. آیا اینها ضد ادب دعا و ضد ادب معاشرت با پیامبر(ص) و اهل بیت(ع)  برخلاف شیوه و سنت و سیره پیامبر(ص)  و اهل بیت(ع) نیست؟! شکی نیست که بسیاری از این  کارها نه تنها بدعت است بلکه ضد آداب و ادب است.